ην

(I)

ἤν (Α)

(υποθ. σύνδ. συνηρ. αντί τού εἰ ἄν)

βλ. αν και εάν.

[ΕΤΥΜΟΛ. Βλ. λ. αν (ΙΙ)].

————————

(II)

ἤν και ἠνί (Α)

(επιφών. συχνά συνοδευόμενο από το ιδού ή το ιδέ, ηνίδε) ε, ιδές, κοίτα, ιδού, να («ἤν, οὐχ ἡδύ», Αριστοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Επιφών. που χρησιμοποιείται για να προσελκύσει την προσοχή. Απαντά επίσης ως επιθηματική κατάληξη στην αργεία διάλεκτο, όπως λ.χ. στο ταδ-εν. Το λατ. ēn, με την ίδια σημασία αποτελεί δάνειο από την ελλ.].